Старшыня Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Анатоль Рубінаў ў адной з цэнтральных газет выступіў з рэзкай крытыкай беларускай апазіцыі, назваўшы яе сучаснымі бальшавікамі, гатовымі заключыць дамову "хоць з самім чортам, дзеля таго, каб прыйсці да ўлады". На яго думку, іх не хвалююць і не цікавяць ні ахвяры, ні разбурэнні.
«Галоўнае было — знішчыць ненавісны ім лад, знішчыць ўладу, а з ёю і ўсе цывілізацыйныя асновы дзяржавы. Як гаварылася ў тэксце «Інтэрнацыяналу», «…да аснавання, а затым…» А затым была грамадзянская вайна і жудасная разруха, затым былі лагеры і доўгі пакутлівы шлях аднаўлення дзяржавы», — адзначыў галоўны беларускі сенатар у сваім артыкуле ў «Савецкай Беларусі».
На думку Анатоля Рубінава, для апазіцыі галоўнае — «нават не сама дэмакратыя, а барацьба за дэмакратыю». «І нават не за дэмакратыю, а проста барацьба, барацьба з уладай. Далоў аўтарытэты, далоў ўладу, далоў чыноўнікаў!», — заявіў чыноўнік.
«Працаваць будаўніком, інжынерам, урачом або выкладчыкам — гэта няварта іх вялікай місіі вызваліцеляў народа ад «тыраніі». Ад той «тыраніі», якая аднавіла ў краіне заводы і фабрыкі, падняла на высокі ўзровень медыцынскае абслугоўванне, адрадзіла сяло і цалкам забяспечыла народ ўласнымі прадуктамі харчавання, якая клапоціцца пра дзяцей і старых, адкрывае шырокія магчымасці для атрымання самай сучаснага адукацыі, стварае для народа шчаслівае, спакойнае жыццё. Але яны гэтага нічога не заўважаюць, не бачаць і бачыць не жадаюць. Яны не маюць аніякага паняцця пра тое, як цяжка ўсё гэта арганізаваць, наколькі складаным з’яўляецца дзяржаўны механізм. Як у краіне, якая не мае ўласных прыродных рэсурсаў і атрымала ў спадчыну састарэлыя вытворчасці, падняць эканоміку, вывесці яе на канкурэнтаздольны ўзровень. Для іх гэта ўсё нецікавыя і другарадныя дэталі», — падкрэсліў Анатоль Рубінаў, якога беларуская апазіцыя прылічае да ліку галоўных ідэолагаў краіны.
«Як мы ведаем, бальшавікі не прывялі да росквіту дэмакратыі ў краіне. І цяперашнія неабальшавікі дакладна гэтак жа не здольныя на гэта. Яны здольныя толькі ўзбудзіць канфрантацыю ўнутры краіны і ўзбударажыць грамадства, што яшчэ далей адсуне нас ад тых дэмакратычных мэтаў, да якіх мы імкнемся», — лічыць кіраўнік Савета Рэспублікі.
Паводле яго слоў, у Беларусі выдаецца маса апазіцыйных газет, у інтэрнэце бязмежна пануюць апазіцыйныя сайты, асноўным зместам якіх з’яўляецца «адкрытая хлусня і паклёп, апаганьванне і высмейванне любых крокаў улады, любых дасягненняў нашага грамадства». Акрамя таго, у краіне зарэгістравана больш як 2,3 тыс. грамадскіх арганізацый і аб’яднанняў, пятнаццаць палітычных партый, што для такой невялікай краіны нават залішне. На выбарах жа, на думку Анатоля Рубінава, назіральнікі «глядзелі усё, што можна, капалі ўсюды, дзе хацелі».
Як лічыць чыноўнік, экс-кандыдаты ў прэзідэнты, баючыся нармалізацыі адносін Беларусі з ЕС і ЗША, павялі народ на плошчу Незалежнасці, «біліся ў вокны і дзверы Дома ўрада». «Яны маглі б зусім бесперашкодна правесці свой мітынг, напрыклад, на плошчы Свабоды або ў любым іншым месцы горада, за выключэннем трох плошчаў, на якіх правядзенне любых масавых мерапрыемстваў, акрамя дзяржаўных святаў, забаронена. Але гэта іх не задавальняла, бо ў іх былі зусім іншыя мэты. Яны выдатна ведалі, што прайгралі на выбарах. Нават іх адурманеная нянавісцю і рэвалюцыйным запалам свядомасць не давала ім надзеі на рэальную перамогу. Яны таксама выдатна разумелі, што ні на якай плошчы сілай яны ўлада не адбяруць. Як той казаў, кішка танка. І не прымусяць праводзіць ніякія альтэрнатыўныя выбары без Лукашэнкі — усё гэта чыстыя фантазіі іх гарачага ўяўлення. Дык навошта ж яны гукалі народ на плошчу, навошта ўцягвалі юнакоў у рэчы, якія караюцца законам? Толькі для таго, каб у чарговы раз справакаваць уладу, прымусіць яе прыняць сілавыя меры па навядзенні парадку і ўціхамірвання тых, хто лезе на ражон», — адзначыў чыноўнік.
Раней у 2006 годзе Анатоль Рубінаў у сваім артыкуле «Навука і грамадства» рэзка выказваўся супраць рэлігіі і рэлігійнага светапогляду, чым выклікаў рэзкую крытыку на свой адрас. У гэтым артыкуле, сярод іншага, ён заяўляў: «Адмаўленне ўсяго савецкага, агульнае апагантванне савецкай улады і савецкага грамадства, нястрымнае самабічаванне і самавыкрыванне, якое суправаджаецца перабольшаннем і гіпербалізацыяй савецкіх «заган», — усё гэта прывяло да вялікай сумятні ў галовах людзей, якія страцілі арыенціры і ўжо не ведалі, чаму верыць. Старая ідэалогія высілкамі шматлікіх крытыкаў была зганьбаваная і затаптаная ў гразь, а новай, па сутнасці, не з’явілася. Але свята месца пуста не бывае, і, карыстаючыся разгубленасцю грамадства, на змену, як палачкі-ратавалачкі, аўтаматычна прыйшлі шматразова выпрабаваныя гісторыяй старыя ідэалягічныя прынцыпы: нацыяналізм і рэлігія».
